Oog voor een ander

Oog voor een ander

Ik ben jarenlang bang geweest om een van mijn beste vrienden te kwetsen, maar eindelijk durfde ik het te vragen..

Het was een warme zomerse dag. Samen waren we lekker aan het kletsen op een terras.

Op een gegeven moment vertelt hij dat hij de knoop nu toch écht heeft doorgehakt. Hij is vastberaden om af te vallen.

Eigenlijk had ik er zelf ook moeite. Niet omdat ik me schaam of iets, maar meer omdat ik het niet vind kunnen dat je zo overduidelijk gaat staren naar een ander. Denken deze mensen niet na? Wat als je blikken een ander kunnen kwetsen? Of hun zelfvertrouwen aantasten?

Dit is mijn moment, dacht ik, nu we toch over zijn overgewicht hebben. Ik stelde de vraag daarom aan hem. Vond hij het erg dat er mensen naar hem staren? Hij kon erom lachen, het deed hem letterlijk niks.

Ik wist dat hij een ijzersterk karakter en zelfspot heeft, maar toch heb ik al die jaren gedacht dat hij zich onzeker zou voelen. Ik was opgelucht.

“Ik wil weer het shirt van mijn favoriete voetbalclub kunnen aantrekken”.

De reden dat hij wilde afvallen was niet omdat andere mensen hem bekeken of omdat hij zich schaamde voor zijn overgewicht. Het ging hem puur om zijn gezondheid. En hij had nog een andere droom: hij wilde weer het shirt van zijn favoriete voetbalclub kunnen aantrekken.

Ik kreeg er kippenvel van. Ik had nooit verwacht dat het kunnen aantrekken van een voetbalshirt een droom of verlangen kan zijn.

Iedereen bekijkt de wereld vanuit zijn perspectief en niemand weet hoe een ander zich echt voelt of wat hij/zij echt doormaakt. Wat hij mij vertelde was een les die ik voor de rest van mijn leven zal meedragen.

Ik heb er alle vertrouwen in dat hij snel zijn voetbalshirtje weer aan kan trekken en zijn cluppie kan toejuichen.